Dr. Ilya Reznik bespreekt het gebruik van op cannabinoïden gebaseerde medicijnen voor neuropsychiatrische aandoeningen en de belemmeringen voor het voorschrijven van CBD. Dr. Ilya Reznik, gespecialiseerd in cannabinoïde geneeskunde, heeft veel artikelen (inclusief gecontroleerde onderzoeken), recensies en casusrapporten gepubliceerd in toonaangevende peer-reviewed tijdschriften op het gebied van klinische psychiatrie en neuro-psychofarmacologie.
Dr Ilya Reznik’s huidige belangrijkste interesse ligt op het gebied van medisch gebruik van cannabis en cannabinoïden, vooral voor verschillende neuropsychiatrische ziekten, zoals chronisch pijnsyndroom, posttraumatische stressstoornis (PTSS), OCS, Tourette-syndroom, de ziekte van Parkinson en Alzheimer. Dr. Ilya Reznik coördineert ook de activiteiten van Israel National Forum / Association for Medical Cannabis Research and Treatment; en werd in 2013 gekozen in de Raad van Bestuur van de International Association for Cannabinoid Medicines (IACM).
Medical Cannabis Network sprak met Dr. Ilya Reznik in Dublin op de Europe Canna Expo, Europa’s belangrijkste evenementen gewijd aan cannabinoïden en medicinale cannabis. Ze spraken onder andere over het gebruik van op cannabinoïden gebaseerde medicijnen voor neuropsychiatrische aandoeningen en enkele van de belemmeringen voor voorschrijven.
Wat zijn de belangrijkste neuropsychiatrische toepassingen van medicinale cannabis?
Ik ben een specialist in cannabinoïde geneeskunde en we zoeken naar de manieren waarop cannabis en zijn derivaten mensen kunnen beïnvloeden om hen te helpen met een medische aandoening. Als neuropsychiater ben ik geïnteresseerd in hoe cannabis een neuropsychiatrische aandoening zoals epilepsie kan beïnvloeden.
De belangrijkste effecten van cannabis als medicijn zijn neurologisch en psychiatrisch – hoewel het natuurlijk ook kan worden gebruikt om pijn te behandelen, vooral bij kankerpatiënten. Cannabis en zijn derivaten worden het meest gebruikt om neuropsychiatrische aandoeningen zoals hoofdtrauma, posttraumatische stressstoornis, Tourettesyndroom, en epilepsie te behandelen; evenals neurodegeneratieve aandoeningen zoals Alzheimer en Parkinson.
Welke voordelen bleek cannabis te hebben bij de behandeling van oudere patiënten?
De meeste oudere patiënten worden niet behandeld omdat ze een neurodegeneratieve aandoening hebben. Zo hebben ze in de natuurlijke loop van hun leven een bepaald probleem ontwikkeld, zoals diabetes, hoge bloeddruk, enzovoort. De meesten hebben ook veel pijn als gevolg van aandoeningen zoals artritis. We kijken daarom hoe we hen in algemene zin kunnen helpen. Om dit te doen zal ik doorgaans naar drie gebieden kijken:
Het eerste gebied is recreatief – of mensen recreatief cannabis gebruiken. De tweede is medicinaal – hebben ze een identificeerbare medische aandoening? Zo ja, dan kunnen we beslissen hoe we het gaan behandelen. En de derde is welzijn. Maar de grenzen tussen elk van deze drie gebieden zijn niet absoluut en er is veel overlap tussen het ene en het andere. We kunnen bijvoorbeeld een impact hebben op het welzijn van een persoon door hun medische toestand te behandelen.
Cannabis is een zeer onspecifieke stof; het heeft veel verschillende componenten en elk doet iets anders in het endocannabinoïdesysteem van het menselijk lichaam. De variëteit is zo groot dat we waarschijnlijk nooit afdoende studies zullen hebben. Maar we weten wel dat wanneer iemand cannabis als medicijn gebruikt, hij meer dan één effect kan ervaren.
Is er vanwege deze verscheidenheid aan effecten een duidelijke behoefte aan een benadering op maat van de geneeskunde?
Cannabinoïde geneeskunde is een prima model voor gepersonaliseerde geneeskunde. Soms houdt de industrie daar niet van; ze willen voor iedereen dezelfde moleculen gebruiken, en hoewel dat zou kunnen werken met medicinale cannabis, zal het ook betekenen dat sommige delen van de bevolking geen voordeel zullen zien.
Wat zijn de belangrijkste uitdagingen waarmee artsen momenteel worden geconfronteerd die cannabis en derivaten aan hun patiënten willen voorschrijven?
Het is belangrijk om naar de stap te kijken voordat je het voorschrijft. De belangrijkste uitdaging voor de cannabinoïde geneeskunde is het weerstandsniveau binnen de gemeenschap van artsen. Al 80 jaar lang leren clinici cannabis te zien als een gevaarlijk verdovend middel.
Daarom moeten we deze traditionele aanpak in gedachten houden; de grootste weerstand tegen cannabis is niet van de kant van de wetgevers, maar van de artsen. Dat is momenteel de grootste belemmering voor cannabis als medicijn – en dat komt meestal omdat artsen niet zijn opgeleid over de voordelen van de plant. Daarom hebben we een gemeenschappelijke beweging nodig, een bottom-up benadering van artsen zoals ik nodig. Mensen die andere artsen sillen scholen en opleiden. Maar er is ook een top-down benadering nodig, waarbij cannabis is goedgekeurd als medicijn – zoals Sativex, dat is goedgekeurd door de FDA en EMA. Clinici zullen naar mijn mening medicijnen zoals Sativex gaan accepteren omdat het is goedgekeurd. Maar het kost tijd.
Moet het endocannabinoïdesysteem worden opgenomen in de onderwijsprogramma’s voor nieuwe clinici?
De leerboeken die op medische scholen worden gebruikt, zijn de afgelopen tien jaar niet gewijzigd en deze teksten bevatten geen beschrijving van het endocannabinoïdesyeen steem. Als zodanig kunnen we zelfs niet verwachten dat clinici hiervan op de hoogte zijn. Een update zou dus wel op zijn plaats zijn.
Zijn er bijwerkingen bij behandeling met medicinale cannabis waarvan patiënten misschien niet op de hoogte zijn?
We moeten onze verantwoordelijkheid voor nemen net als met alles in het leven. wanneer we de straat oversteken, moeten we eerst goed kijken. Onze veiligheid is onze eigen verantwoordelijkheid. Hetzelfde zou moeten gelden als we de beslissing nemen om cannabis te gebruiken.
Ik heb cannabis voorgeschreven aan jonge vrouwen die zowel pijn, depressie als PTSS leden: ze hadden het geluk de licentie te krijgen. Ze profiteerden van het medicijn, gingen trouwen en raakten toen zwanger, waarna de Israëlische regering ons vroeg te stoppen met het voorschrijven van cannabis omdat ze zwanger waren.
Ik ben lid van onze parlementaire commissie voor cannabisregulering en ik vroeg de wetgevers om hun behandeling niet stop te zetten, want als ze dat zouden doen, was het zeer waarschijnlijk dat de patiënten hun toevlucht zouden nemen tot het kopen van cannabis op de zwarte markt; die niet alleen de misdaad zal financieren, maar ook zal betekenen dat de cannabis die ze gebruiken van slechte kwaliteit zal zijn. Ik heb de regering gevraagd om ervoor te zorgen dat de verantwoordelijkheid voor de gezondheid van het ongeboren kind bij de ouder ligt. Wel kunnen ze ingelicht worden over de risico’s die het blijven gebruiken van cannabis tijdens de zwangerschap met zicht meebrengen. Dan kunnen ze zelf de beslissing nemen om te blijven gebruiken of niet en ligt de verantwoordelijkheid bij hen en niet bij artsen of de regering.
Hetzelfde geldt voor kinderen. We mogen niet zeggen dat kinderen geen toegang hebben tot medicinale cannabis alleen vanwege hun leeftijd. Zeker niet omdat er veel jonge patiënten zijn, niet in het minst degenen met ernstige epilepsie, die aanzienlijk baat kunnen hebben bij het nemen van CBD. Het punt hier is dat we de gevolgen en de voordelen moeten afwegen, en geen one size fits all-benadering moeten hebben. We moeten de zaken geval per geval bekijken.
Hoe moeten clinici zichzelf verder opleiden om patiënten die baat kunnen hebben bij medicinale cannabis zo goed mogelijk te ondersteunen?
Dit is een heel interessante vraag. Veel artsen werken niet met alle tools die ze tot hun beschikking hebben. Ze zullen geneigd zijn naar de methode of tool te grijpen die in het verleden voor hen heeft gewerkt en waarmee ze bekend zijn. Ik beschouw medicijnen op basis van cannabinoïden als een complementair medicijn: het is geen regulier medicijn en zal het waarschijnlijk ook nooit worden. Momenteel is de op cannabinoïden gebaseerde geneeskunde aanvullend; en dus zet de meerderheid van de patiënten die ik heb met PTSS hun conventionele geneeskunde voort, naast een behandeling op basis van cannabis. Anderen kunnen helemaal stoppen met het gebruik ervan en in plaats daarvan CBD gebruiken.
Artsen die complementaire geneeskunde willen beoefenen, moeten weten hoe en wanneer het kan worden gebruikt. Sommigen zullen natuurlijk helemaal geen complementaire geneeskunde beoefenen en zullen alleen traditionele methoden gebruiken en zullen daarom nooit leren over op cannabinoïden gebaseerde geneeskunde. Anderen, zoals ik, zullen het zien voor wat het is – mogelijk het beste medicijn dat we tot onze beschikking hebben. We zullen het voorschrijven wanneer we denken dat het een voordeel zal hebben. De resterende 80% van de clinici zullen een middenpositie innemen – ze kunnen er interesse in krijgen en het ook zien als een manier om hun carrière te stimuleren.
We hebben veel te doen om vooruit te komen, maar ik denk dat we moeten beseffen dat wat we nu doen een onderdeel is van de geschiedenis; we maken geschiedenis. Als mensen in de toekomst terugkijken op de geschiedenis van cannabis als medicijn, zullen ze zich conferenties zoals die waar we nu zijn herinneren als integraal onderdeel van de veranderingen die in het medische landschap zijn aangebracht.
Lees meer op healtheuropa.eu (Bron, EN)
