Afgelopen zomer schoten de CBD-cafés in Frankrijk als paddenstoelen uit de grond. Dankzij een maas in de wet verkochten pop-up bedrijven cbd-oliën, cannabisdrankjes en zalven doordrenkt met cannabidiol. Een modieus middel én de remedie tegen slapeloosheid, angst en veel meer volgens velen. De Franse regering reageerde echter razendsnel en verbood medio juni de verkoop van CBD officieel. De CBD-cafés verdwenen daarom als sneeuw voor de zon.
Toch rook de Franse bevolking kort aan het gebruik van cannabidiol. Dit leidde tot een beweging in Frankrijk om cannabis toch te legaliseren in ‘la douce France’. Eind juni publiceerden tientallen economen, artsen en politici een open brief in het populaire nieuwsmagazine L’Obs, waarin ze het ‘faillissement’ van het cannabisverbod aan de kaak stelden en de natie smeekten tot legalisatie. Bovendien kwam er een rapport uit van de adviesraad van de Franse premier waarin de drugsoorlog wordt bekritiseerd als een kostbare Franse mislukking en waarin word opgeroepen tot legalisering van cannabis om financiële redenen.
Goedkeuring cannabisproeven
Het Franse agentschap voor de veiligheid van drugs keurde hierop in juli de lancering van medicinale cannabisproeven goed. Iets waar activisten en artsen al sinds 2013 op aandringen. Het debat over het drugsbeleid van Frankrijk weerspiegelt grotendeels soortgelijke gesprekken die ertoe hebben geleid dat een tiental Amerikaanse staten sinds 2014 cannabis hebben gelegaliseerd en gereguleerd. Echter is er één groot verschil: Frankrijk heeft de link tussen ras, cannabis en massale opsluiting vrijwel genegeerd.
De verborgen oorlog van Frankrijk tegen drugs
Er zijn aanwijzingen dat moslims, in de afgelopen 50 jaar cannabisverbod, onevenredig zijn bestraft. Volgens het Franse ministerie van Justitie is ongeveer een vijfde van de Franse gevangenen veroordeeld voor drugsdelicten – een percentage vergelijkbaar met dat van de Verenigde Staten. Bijna allemaal mannen.
Er is geen demografische uitsplitsing van deze bevolking, omdat het Franse credo van “absolute gelijkheid” onder burgers het sinds 1978 illegaal heeft gemaakt om statistieken te verzamelen op basis van ras, etniciteit of religie. Maar socioloog Farhad Khosrokhavar, die het gevangenissysteem van Frankrijk bestudeert, heeft ontdekt dat ongeveer de helft van de 69.000 mensen die vandaag in Frankrijk zijn opgesloten moslims van Arabische afkomst zijn.
Moslims vormen slechts 9% van de 67 miljoen mensen in Frankrijk.
Volgens een studie in januari 2018, in opdracht van de Franse Nationale Vergadering, blijkt dat van de 117.421 arrestaties voor drugs in Frankrijk in 2010, 86% betrekking had op cannabis. Dezelfde studie meldde dat het aantal mensen dat jaarlijks werd gearresteerd voor ‘eenvoudig gebruik’ van cannabis in Frankrijk tussen 2000 en 2015 met een factor 10 is toegenomen van 14.501 tot 139.683.
Samengevat suggereren deze en andere gegevens dat tot 1 op de 6 gevangenen in Frankrijk tegenwoordig een Arabische moslimman kan zijn die cannabis heeft gebruikt, verkocht of in bezit had.
Franse hasj geschiedenis
Dan even over de geschiedenis van hasj in Frankrijk. De 19e-eeuwse Fransen geloofden dat deze drug krankzinnigheid, geweld en criminaliteit veroorzaakte bij Noord-Afrikaanse moslims. De link tussen hasj en gewelddadige moslims was ingebakken in het nationale bewustzijn. En het heeft tientallen jaren invloed gehad op het Franse overheidsbeleid.
Ambtenaren en artsen in Frans koloniaal Algerije, die hasj gebruik als een oorzaak van krankzinnigheid en gewelddadige criminaliteit beschouwden, vulden psychiatrische ziekenhuizen in Algerije met lokale moslims die zogenaamd aan “folie haschischique” zouden lijden – eigenlijk “reefer-gekte”. Dergelijk denken hielp ook de oprichting van de Code de l’Indigènat in 1875 te rechtvaardigen, een Franse wet die racisme en apartheid in Frans Noord-Afrika heeft geïnstitutionaliseerd door moslims officieel als onderdanen in plaats van burgers aan te wijzen.
Cannabis racisme
Frankrijk heeft afzonderlijke en ongelijke wettelijke codes opgesteld die de segregatie, gedwongen arbeid en burgerrechtenbeperkingen van moslims en andere Afrikanen bevorderen.
De stigmatiserende associatie tussen moslims, hasj en criminaliteit bleef bestaan na het einde van het Franse rijk in 1968. Het volgde Noord-Afrikanen die naar Frankrijk emigreerden, waarvan werd aangenomen dat ze vatbaar waren voor geweld en criminaliteit en als zodanig onderworpen aan overheidstoezicht, ondervragingen, en buitensporige politie in Frankrijk. Franse parlementariërs die cannabis eind jaren zestig wilden criminaliseren, omarmden deze discriminerende opvattingen.
Ze beschreven het groeiende drugsprobleem van de natie als een “buitenlandse pest”, verspreid door Arabische drugshandelaren. Een lid van de Franse Nationale Vergadering haalde zelfs Sacy aan en herinnerde mede-wetgevers eraan dat cannabis ooit een cultus van moslimmoordenaars had geïnspireerd die de “Hachichins” worden genoemd. Natuurlijk bestaat dit stigmatiserende beeld niet meer vandaag de dag. Toch suggereert het aantal moslims dat is opgesloten voor drugsgerelateerde misdaden dat dit historische racisme in Frankrijk nog steeds voortleeft.
Als Frankrijk wettelijke cannabis gaat reguleren, zullen veel artsen, wietrokers, economen en cannabisbedrijven dit toejuichen. Maar het kunnen Franse moslims zijn die het meest profiteren.
Lees meer op qz.com (Bron, En)
